İmdat dileyecek nefesimiz de kalmadı.
Kalp bezgin kırıklarını avuçlamaktan.
Her parçası yara bere…
Gökyüzü güzel,
Bulutlar akşamın son deminde tesbih tanesi.
Lakin kış soğuk.
Oturmuş bir kaldırım taşında ağlar gözyaşın
Dosttan umutsuz, merhameti kim etsin?
Yoldan geçene mi kalmış?
Ah Allah’ım!
Kanamaktan yorgun beden,
Hücreleri ölgün mutsuzluktan.
Var belki gidilesi beldeler de.
Meriç soğuk, dayandığın yürek soğuk.
Gökyüzü inadına güzel, Süreyya parıltıda.
Kimin gözü görsün?
İmdat dileyecek nefesimiz de kalmadı Allah’ım!
Sen sar artık yaralarımızdan…
Yandıklarımızdan…

Sümeyye KEŞCİ