Soğuk bir kış günü turuncu loş ışıklı sokak lambasının altında…
Üşüyen bedenim değildi, yüreğimdi aslında…
“ Hicret edip gönlüne, bir ömür mültecin olmayı düşlerken, sürgün olupta sana gurbette sana hasrette olmak varmış kaderde…..”
Şimdi ortak bir belki’ye sığmayan hayatlarımız, kimbilir hangi insanlarla hangi bilinmezliği yol alacak…
…..
Yoruldum, yoğruldum…
Bir fotoğrafçının “ gülümse “ demesi ile öğrendim…
Gülümsemenin çocukluğumda kaldığını…
“ Kekik kokusu sinmiş dağ yamaçlarında bıraktım çocukluğumu…”
Özgürlüğümü umutlarımı yarınlarımı….
Peşin/sıra düştüm ardına….
…..

Ah “ imkan/sızım…”

Nuri YÜKSEL