Vedalaşmak ümidiyle çıktım karanlık dünyamdan dışarı..
Unutmak için yöneldiğim her ne varsa, aklıma getirdi yine beni, benden, bedenimden..
Gidişinin şerefine içiyorum son kadehimi ; bu seferki senden..
Halbuki nede güzel yaşanmışlıklar vardı, tek başına kaldığımız âlemde ; biz arasında geçen..
Sen hep deniz kenarını hayal eder, yanına bi kahve, bi de kitap isterken ; ben ise okuduğun romanın başrol oyuncusu olmak isterdim seninle, bizken..
Kusurlu hayatımın tek doğrusu, gerçeği ve kusursuz yanıydın ; anlasana gelişinle bütün yanlışlarımı doğru yaptın sen..
Hayrola bu gidişin neden.?
Gidiyorsun ya şimdi sen benden ; zannediyorsun ki ben, beni bıraktığın bu dünyada kalıcam.. Asla!, kalmıcam..
Çıkaramayacaksın beni aklından, ben hep seninle olucam ; misal gölgen gibi..
Nereye gitsen, nerde olsan, hangi sokakta kime selam versen, nerde ne zaman kiminle konuşsan ; ben hep seninle olucam..
Mesela sen mutfakta yemek yaparken, ben o buzdolabının yanında olucam..
Kanepede battaniyene sarılmış film izlerken sen, ben o kanepenin ucunda olucam..
Sokak lambasının altında tanıdığın biriyle konuşurken ; ben seni köşe başında bekliyor olucam..
Hızlı hızlı adımlarla yetişmeye çalışırken bi yerlere sen, ben sana bir adım daha yakın olucam..
Sohbetin en koyu anında kahkaha atarken sen, ben ufak bi tebessümle seni izliyor olucam..
Sen doğum gününde mutlu mesut olurken, ben kaybettiğim yıllarıma ağlıyor olucam..
Anladım ki, sadece bana zehir değilmiş aşk ; hepimize, sana, ona, onlara..
Kör oldum ben ; hayata ve en sonunda sana..
Yalan söylemekten yoruldum artık kendime ; çıkar beni beyninden, saklı tuttuğun hücreden; sal beni, bitsin artık dayanılmaz sancıların, ağrıların..
Birden kopacak herkes senden, yapayalnız kalacaksın. Anlayacaksın sende neyin ne olduğunu..
Biraz sevmek diye bir şey yokmuş diyeceksin kendi kendine ; ya öleceksin aşkından ya da vazgeçeceksin kendinden..
Furkan KOCABAŞ
