Aşk…
Aşk bir damla gözyaşıdır. Usludan usula dökülen gözyaşı. Demire baltalanan, demirin betona yarası…
Aşkın garip tarafı umudu nefesin kadar yakından tanıtmasıdır. İlk sevişmenin heyecanı, ilk bedene dokunmanın cazibesi… Aşk, kısacası: her dilin lügatinde bağımsızlığını ilan etmiş bir cumhuriyettir.
Arşivlere bakınız. Her milletin, her devletin yasakladığı kelimeler vardır. Bunlar: ülkü, hürriyet, bağımsızlık, devrim… Ve nice insanın düşünmemesine mahal verecek kelimeler…
Kış gitti, bahar geldi. Kirazlar çiçek açtı… İnsanoğlu, yeryüzünde var olduğundan beri sevmeyi anlayamadı.
Aynı adamlar ve aynı kadınların çağında, kendine has insanları bulmak da zorlaştı. Ruhlarını dört köşeli camların arkasına sığdırmış şeytanlardan ne beklenir ki?
Hiç…
Suyun ateşle olan savaşı gibi şu insanoğlu.- Kadın- erkek ayrımı olmadan söylüyorum bunu- Kimin yangını varsa, karşısından suyu bekleyen ateşle suyun cilvesi gibidir, insanın ihtirasları…
Kaba, solgun yaz akşamına gitti gözlerim bunları söyleyince: Azıcık esinti almak için pencereye çıktığım şehrin, penceresinden yapay sevgilerin simgesi, tamahkâr gülüşler pencerenin ötesinde. Neden olmadığı gibi görünür bu âdemoğlu? Bunca kibirin arasına bir insan aşkı nasıl sığdırdı?
Boş zamanlarımda kendime sorduğum soruların esiri olduğum gecelerden birinde kaleme aldığım bu yazıyı okuyorsanız eğer; siz de gururunuzun incinmesine dayanamıyorsunuz biliyorum. Fark edilmesinden korktuğunuz ne varsa sığındığınız derme çatma mizaçlara sığınıyorsunuz. Ya çok gülüyorsunuz, ya da gülmemek için yeminli, az konuşan, çok konuşan… Bunlardan hangisisiniz bilmiyorum ama birinden birisisiniz. Aşk dedik ya hani o aşk, bu mizaçlara yakışanı değil içinizdeki benliğin sığınağına gelir. Bir insana diğer yarısı olmak istiyorsa bir insan, kendi sığındığı benliğine sığdırmalı yarım kalan varlığını.
Kalem-i Aşikâr
