Bre koç yiğitler bre kocalar
Bir destan söyleyim, divan kurulsun
Böylesi destanı almaz heceler
Meydan sazlarına meydan verilsin
Her yandan toplaşup biz bize gelüp
Dağlar taşlar ile avaza gelüp
Vurdukca tellerden yalaza gelüp
Parpar parlamayan teller kırılsın
Karşiya çıkılsın bütün illerde
Bir daha anılsın adı dillerde
Ha geldi gelecek diye yollarda
Toz duman içinden hep o görülsün
Şavkı vursun bize yanarcasına
Dönsün zaferlerden dönercesine
Yediden yetmişe askercesine
Ayağa kalkılup selam durulsun
Sıyrılsın kılıçlar yıllık pasından
Şılasın sancaklar gün ortasından
Vazgeçsin gönüller sonsuz yasından
Onun gönlündeki eyyam sürülsün
Ben de bozup bahtım ile ahdımı
Kırk yıl gerilere sürdüm atımı
Ölümle aramız bir ok atımı
Asılın yaylara bahtım dirilsin
Dolular içüp de hasret tasından
Esrümüş yatarken devran kösünden
Gökyay’ım uyanıp şenlik sesinden
Korkulu düşlerin hayra yorulsun
Orhan Şâik GÖKYAY
