“Benim yüreğim hep buruktur
Gözümden yaş eksik olmaz
Gönlümden de hüzün
Hep uçurum kenarındayım
Ve hep bittiği yerdeyim sözün
Ben de bahar hiç gelmez
Mevsimimdir hep güz
Şehrimin ışıkları yanmaz
Sokaklarım hep çıkmaza çıkar
Kaybolur çıkmazlarda gönlüm
Sonunu bilsem de hep sevdadır yönüm
İmkansız olanın yüreğidir evim
Odalarım kimsesiz
Duvarlarımdan hıçkırıklar duyulur
Çoktan kurumuş gün yüzü görmemiş çiçeklerim
Ben bu evin hep güneş görmeyen penceresindeyim.
Kim bilir, belki güller açar sinesinde gönlümün
Farkındayım bekleyerek geçiyor en güzel yılları ömrümün..
İncilay ŞİMŞEK
