Hep gri yaşadım ben bu hayatı,
Çok istedim bembeyaz görmeyi;
Her şeyi…
Çoğu zaman da bunun için o kadar çok çabaladım ki!
Ama içimdeki o ses hiç izin vermedi buna,
Karanlığımı hatırlattı hep bana,
Her zaman, her şeyin en kötüsüne layık olduğumu söyledi durdu inatla.
Ben hiç kimseye layık değildim,
Ben hiçbir şeye layık değildim.
Kimse beni sevmedi,
Kimse beni yanında istemedi.
Hep bunu söyledim kendime -bunun tam tersi olduğunu bildiğim halde-
Bir bakıma acıdım benliğime.
Bunun böyle olduğuna inandırdım kendimi,
Sürekli anlattım durdum insanlara,
Ki onlarda acısın bana!
İçten içe istediğim de buydu galiba.
Ama içimde öyle büyük bi boşluk vardı ki,
Hiç gibi hissediyordum, kocaman bi hiç gibi…
Sanki olmasam herkes daha rahat edecekti.
Yüktüm omuzlarda,
Muhtaçtım bir tutam sevgiye, saygıya.
Sanki olmasam hiç olmamış gibi olacaktım.
Kimse hissetmeyecekti eksikliğimi,
Herkes bunu bekliyordu sanki.
Ama o kadar çok istedim ki sevilmeyi;
Hiçbir zaman olmadım kimsenin ilk tercihi.
Sanırım kaderim baştan belliydi,
Öyleyse gitmek vaktidir şimdi.
18 Nisan 2017
Zeynep Ertoğrul
