Yaşamak ve yaşarken mutlu olmak, nefes almak, güzel ve tarifi imkansız bir niyettir. İnsan mutlu olmaya gerçekten karar verdiğinde, birçok şey onu mutlu edecektir. Kırmızı şekerleme içinde, dlimi değdirdiğim elmalı şekeri özlüyorum bu aralar, dedemin bana yaptığı demirden arabayı, babamın ilk aldığı gün kırdığım plastik kepçemi, köy kahvelerinde içmiş olduğum o zamanlarda lüks diye tarif edilen gazoz tadını… Soba başında uyumanın vermiş olduğu huzuru istiyorum sonraları. Sonra zihnimde, resimde görünen ‘O’ beliriyor. O’na kalbimi çevirdiğimde; arasına köy tereyağı sürülmüş sıcak bir ekmek kokusu geliyor. Şimdilerde bir çocuğun gözlerimin içine kocaman gözleriyle bakarak gülümsemesi bile mutluluğuma vesile olmaya yetiyor. İşte ben de bunu yapıyorum. Skora değil, O’nun gözlerindeki mutluluğa kanat çırpıyorum. Hayat da zaten, bu değil midir?
Osman AKSU
