Yaş karmaşasının fizyolojik ağırlığı ruhsal boyuta işlemeye başladıkça insanın kabul seviyesindeki değişimler de dengesizleşiyor.
Otuzlu yaşların başlangıcında olan birisi olarak bu gelgiti kısa da olsa yaşadım.
Seyrelen ve seyrelmesi tüm çabalara rağmen durmayan saçlar. Tüm gün uykuya doysan da göz altlarını seven şişliklerin artık yerini sevmesi gibi…
Aslına bakarsanız bu değişimler aynalarda küslük sebebi olsa da zihinlerde hayırlı yönelimlere sebep oluyor.
Yalnızlığı öğreniyor insan.
İçinde yaşayan çocuğun büyüdükçe değer ve sevgi kavramıyla mutlu olduğunu anlıyor.
Değmez denilen ne çok şey varmış diyor içten içe ahlarını vahlara vura vura…
Kısaca yaşlandıkça kendiyle yaşayacakları daha değerli kılmak adına azaltıyor heybesinde umutsuzluk, huysuzluk veren her şeyi.
Ve kendi yol arkadaşları için daha çok seviyor hayatın çileli gerçeklerini.
Resmi uzakta aramaya gerek yok en güzel örnek anneler ve babalar.
Ahmet KİRAZ
