Bir sanma yanılgısıymış içimdeki bu hissizlik.
Hani söz vardır, derler, nefret bile yoktu içimde senin adına.
İzin bile kalmamıştı, inanmıştı kalemim buna.
Ne zaman değdi bir başka el seni yazmayı bırakan parmaklarıma,
Patlak verdi katliamına inandığım tüm duygular sen namına.
İster istemez kıyas yaptı kalbim senin ve onun arasında.
Heyecanlanmadım onun yanında, kalbim boğazımı yarıp geçmedi.
Kolayca baktım yüzüne, hiçbir çekince gözlerini yere dik demedi.
Ellerin çok güzel dedi, bu bana hiçbir şey hissettirmedi.
Sense bir kere tutmuştun elimi, anısı bile ruhumu eritti.
Bugün onayladım bir kez daha.
İttiğin ellerimin sahibi sensin hâlâ, yalnızlık pahasına.
Ama sorsan bir kez bana,
İstemem girmeni yeniden hayatıma.
Biliyorum ya, bizden bir cümle olmaz.
Ki biz ayrı kalemlerin kömürüyüz,
Ne de güzel öğrettin bana.
Yazmışlar ya şairler, kalp tek kullanımlıktır diye.
Haklı çıkmasalarmış, bozar mıydım yeminimi kağıda kömür serpe serpe.
Sen açtın kalbimin ambalajını gitmeye yatkın ellerle.
Yakındığım şey hissedemeyecek olmam aşkı bir kez daha.
Gelse biri, gözlerimi yere dikse, koşsa kalbim dört nala.
Bana kalan kımıltısız bir kalp, daha bu yaşımda.
Lâkin umut kalıcı misafir otağımda.
Belki bir gün biri girer hayatıma, gecmiş kaybı yaşatır hafızama.
Öyle ya…
Ah! Umut bu ya!
…
Bu şiirin telif hakkı yazarın (İlayda ARI) kendisine ve/veya temsilcilerine aittir. Yazıların izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur.
