NE zaman efkarlansa, ruhum
Başından dumanlar çıkıyor.
Kalbindeki ümitler buharlaşıyor.
Sönmüş lavlar gibi
Kafası güzel, yalnızlığın
Bir kçşede sızıp, kalıyor.
Ne zaman efkarlansa, yüreğim,
Gözündeki resimler bir birine karışıyor
Atıyor kendini sokaklara
Yürüyor, dertlerin omzuna çarpa, çarpa…
Güneş gökyüzünü yakmaya başlayınca
Ayılıyor, tüm duygular.
Ah bir olsa gece
Dünyaya arkalarını dönseler
Acılı bir kadeh ellerinde
Kaybolsalar, karanlığın içinde
Öyle bir düşündüler ki,
Efkarlandılar, bile kendi şişelerinde…
…
Bu şiirin telif hakkı yazarın (Selin Sabcıoğlu) kendisine ve/veya temsilcilerine aittir. Yazıların izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur
