Uzanıp bütün tembelliğiyle güneşe karşı, izlemek bu kenti.
Arka sokaklarında koşuşan mutlu çocukları düşlemek. Onların arasına karışmak, onlardan biri olmak.
Al bu kederi üzerimden,
yorgunum bir hayli.
Yıkamadım bu dev aynasında kendine cüce görünen düzeni. Bir hayalperestle acı gerçeğin savaşını izlemek ister misin?
Evet dediğini duyar gibiyim, hayır dediğimi duy. Savaş kötü bir şeydir.
“Her insan içinde bir oda taşır” yazmıştı Kafka Mavi Oktav defterine.
Kim bilir kaç odayla geçiyoruz birbirimizin yanından.
Geçmiş zamanın geçmeyenleriyle akşama kavuşturuyoruz günü. Seni de endişelendiriyor mu zamanın varlığına gölge düşürme ihtimali? Beni endişeye itiyor mesela farkedemediğim güzelliklerin olması.
İyi kötü yaşıyoruz demişsin, deme öyle. İyi ki bunca kötünün içinde yaşıyoruz. Ne kadar yaşamak denirse şeklindeki serzenişlerini şimdiden işitiyorum.
Belki yaranı gösterdiğin için tuz basıyorlar. Yoksa nerde görülmüş elinde tuzla gezen. Ölsen de acından yaranı gizle. Bilemezsin hangi dosta büründüğünü düşmanın.
Birkaç hayata sığacak kadar acı çekmişsin. Gözlerinden belli, sözlerinden.. Fonda ‘Anılar’ adlı şarkının çaldığı filmde geçen bir replik takıldı aklıma.
“Seni daha çok sevsem?” acın az da olsa diner mi.
Pencereni açıp karanlığa dikiyorsun gözünü, bihabersin yıldızlardan.
Bendeki umut bana fazla,
sende umuttan eser yok.
Ne sen.
Ne ben.
Ne bu dünya.
Acıyla bir yere varılmaz.
Acı seni kendinden bile uzağa taşır.
Çekilelim kendi köşelerimize. Sen bir şiir yazarsın.
Ben içinden bir mısrada kendimi bulur yeniden doğarım. Güneşin batmayacağı yerler buluruz. Bulutların umuda gölge etmeyeceği yerler.
Ağır bana bu dünya, sen kendi şiirini yazarken ben kendi dünyama giderim, yeniden doğmaya.
…
Bu yazının telif hakkı şairin (Mavroliva) kendisine ve/veya temsilcilerine aittir. Yazıların izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur.
