Issız bir yalnızlığa teslimdi düne kadar bedenim
Gizli gizli ağlayışlarıma çoktan karışmıştı şaşkın gülüşlerim
Her nefes alışımda boğazımda düğümlenen yarım nefeslik eksikliğimdin
Yokluğun o kadar derinleştirmişti ki varlık sebebimi
Attığım her adımda ezilen toprağın çilesini çeker gibiydim
Akşamın karanlığından kaçar oldum, sabahı çağırdım, her gece uykularımı kaçırdım
Öyle zordu ki sensizlik yokluğunu en uzun dualarıma bile sığdıramadım
Bir şubat akşamı müjden geldi çok uzaklardan
Unutturdun her şeyi dünümde de hep varmışsın gibi
Tel tel döküldü kurumlaşmış kasvet tüm bedenimden
Sel oldu aktı sevinç damlaları gözlerimden
Eksik yanım;
Varlığınla solgun yüzüme en tazesinden ılık bir tebessüm bıraktın
Tut elimden mutlu yarınlarımıza şükürlerle kucak açalım…
