30 Ekim 2020…
İzmir’de meydana gelen depremi tüm ülke olarak yüreğimizde hissettik.
Zaman 80 milyon için aynı anda durdu. Gözümüzle kulağımızla ve tüm bedenimizle fiziksel olarak yanlarında olamasak da; tüm gece kalbimizle, dualarımızla İzmir’in, İzmirlilerin yanında olduk.
Enkazlardan gelen güzel haberler dualarımıza, inancımıza güç kattı. Destek olmak isteyip de olamadığımız, elini tutmak isteyip de tutamadığımız, geçmiş olsun diye sarılamadığımız her kurtuluş gözyaşıyla bizlere umut oldu.
Evet uzaktaydık ama İZMİRLEYDİK her dakika, her saniye; Seni sayıkladık, seni andık, her an sana dua ettik.
Bugün orada olanlar kapattı insan üstü çaba ile açığımızı. Yardıma koşan başta devletimiz ve kurumları, kurtarma ekiplerimiz, sivil toplum kuruluşları, yurdun dört bir yanından bölgeye giden belediyelerimiz ve vatandaşlarımız. Birliğimizin, beraberliğimizin, diriliğimizin ve insanlığımızın en güzel işaretiydi enkazdan çıkarılan her vatandaşımızın getirdiği mutluluk.
Ama maalesef ki; 17 Ağustos, 12 Kasım, 23 Ekimden sonra 30 Ekim de içimizde derin bir yara oldu. Ömrümüz boyunca her hatır zamanında tekrar tekrar bizleri hüzne gark edecek ve bir şeyler yapmak isteyip de hiçbir şey yapamamanın ağırlığını bizlere hissettirecek koca bir yara. Kaybettiklerimizin yarası.
Deprem bu ülkenin en büyük gerçeklerinden. Afete mani olmak elbette imkansız ama tedbirle, alınan sıkı önlemlerle kaybı ve acıyı azaltmak mümkün. Bu son olsun inşallah…
Geçmiş Olsun İzmirim, Geçmiş Olsun Güzel Ülkem
YANINDAYIZ İZMİR…
Ahmet KİRAZ
