Akşamüstüydü,
Düşlerimin vurulup yerlere serildiği an.
Bir sevdalığın heybesinde,
Uzak yollanmışlıklara,
Sahipsiz yıllanmışlıklara esir edilidiğim zaman.
Bir çıkmazdaydım,
Sen tüm geç kalmışlıklarıma yetiştiğin an.
Sessizliğin gölgesinde,
Umuda yol aldığım zaman.
Gözlerindi,
İçimi yerli yersiz ısıtan.
Yüreğimdi,
Nefesinin her bir zerresinde,
Bila çare mutluluğa dalan,
Ellerinin titrek esintisiydi,
Ruhumun en derinine dokunan.
Ruhumdu,
Saçlarının eteklerinde,
Huzurlu bir uykuya yatan.
Gülüşlerindi,
Beni benden alıp senin harcına katan.
Ve sensin o layezal,
Bende ebedi yaşayacak olan,
Tüm yaşanmışlıklarımı anlamlandıran.
Suyumu tatlı,
Ekmeğimi sıcak kılan.
Sensin ey layezal…
Sezai Oruk
