Bazen şiire dair hissettiklerimi kendi kendime uzun uzun konuştuğum oluyor. Ve her nedense kendim ile gerçekleştirdiğim bu konuşma evreleri zamansal, mekansal ve müsaitlik anlamında çok uygunluk arz etmediğinden kağıda dökülemiyor.
Bugün de yukarıda bahsettiğim hususu maalesef bilmem kaçıncı kez yine yaşadım. Araç kullanırken gelen ilham ben yol üzerinde ilk benzinliğe girene kadar uçtu gitti. Kendimi koca bir boşluk içinde tek başıma hissettim. Zihnimi o kadar çok zorladım ama maalesef giden çoktan gitmişti.
Bu duruma şiirin yitirdikleri desek sanırım hata olmaz. Şimdi düşünüyorum da o kalemi kuvvetli usta şairlerimizin kim bilir unutulmaz hüviyeti kazanabilecek bu şekilde ellerinden kayıp giden nice şiirleri olmuştur…
Ahmet KİRAZ
