İnsanlar düşünür,
Düşünür mü sandın hepsi,
Kimi tüm dünyayı hapseder gözkapaklarının ardına,
Kiminin tek duası uzaklaşmaktır aslında.
Bir bir eritirken siyah ile beyaz kumaştan mürekkep zamanı,
Biz de herkes kadar düşünür,
Kimse gibi hatırlanmayız.
İnsanlar düşünür,
Kendine yararı olanı,
İşini yaptırdığı kişileri,
Kime ne kadar yarandıysa o kadarını,
Fazlasını düşünmez kimse,
Kimse insandan üstün değil nihayetinde,
Ve aslında vardır bir karanlık yüz,
Belki bir madalyon misali,
Ya da insanların bilmediği, güneş gibi.
O ‘insanlar’ın içinde.
Biz güneşi sadece parlarken gördük,
Umutları yeşerten olarak,
Baharı selamlayan olarak,
Oysa düşünür mü insanlar?
Ya kayboluşu öteki yüzüyse?!
Soğuk,
Aksi,
Endişe verici bir yokluk…
Sezai ORUK
