orxur karuseldən yetim uşaqlar,
Fırlanmaq kamında olsalar, belə.
Yüksəlmək qorxudur bu səfilləri…
Çünki, bircə dəfə, tutub əlindən,
Mindirib fırladan olmayıb hələ,
Kimsəsi olmayan bu tifilləri…
Məndə də həyatın zirvələrinə,
ucalmaq,
yüksəlmək arzusu vardır,
lakin,
bu zirvənin pillələrinə,
yol almaq,
yönəlmək qorxusu vardır.
kənardan baxıram yüksələnlərə,
zirvələr qoynunda yurd salanlara,
bir də, mənim kimi, aşağılarda,
ömrünü çürüdüb,
qurd salanlara.
Deyirəm,
ay tifil, yetər, dinc otur!
bəlkə də,
mənim də qismətim budur,
ətəkdə qurd salam, bitəm, çürüyəm,
bəlkə də,
əlimdən yoxdu tutanım,
ya bəlkə,
Allahdan yetim biriyəm?
Yox, səbəb başqadır,
çünki, həyatda,
bütün yetimlərin Allahı vardır.
Ya bəlkə,
zirvədə durmuşam elə,
özümdən xəbərsiz, kütün biriyəm?
Kim deyir, ulduzlar yüksəklərdədir,
itlər aşağıdan baxır onlara?
Bəlkə,
ulduzların xəyalındakı yüksəkdən
boylanan itin biriyəm?
Hər kəsin üzünə
lütf edən, gülən,
səadət libasın geyinə bilən,
yalnız,
aynalara baxdığım zaman,
gözlərim anladır:
“lütün biriyəm!”
Özümə aynada baxıb deyirəm:
Bəlkə də,
ucalıq bunun özüdür,
təbii halınla daha gözəlsən,
sən bu camalınla daha gözəlsən.
bəlkə də,
yaraşmır yad libas sənə,
bəlkə,
saxta sima deyil xas sənə?
bəlkə də,
ən uca məkandasan sən?
bəlkə səhv fikirdə,
gümandasan sən?
bəlkə də,
əslində, yetimlər deyil,
qorxur karuseldən bütün körpələr?
fırlanmaq kamında olsalar belə…
Ceyhun Aranlı
