Karşılık mı bekler toprak?
Taşıdığı için yükümüzü,
Çok mu memnun sevip,sevilenleri, kimsesizleri içinde barındırmaktan?
Ya da dağlar,
Mesafeleri engebeleştirip,
Zorlaştırmaktan mı hoşnut?
Kan isteyerek mi dolaşıyor vücutlarımızda?
Aciz,dilsiz,düşüncesiz, sağır benliğimizin hücrelerini beslerken mutlu mu?
Zaman kıymetini bilmediğimizden yakındı mı hiç bize?
Şikayetlerini duydunuz mu kalbinizin, verdiğiniz değerlerin yükünün ağırlığından?
Ya gözlerimiz, kuruttuğumuz için ırmaklarını,
Dert yanabildi mi ağladığımızda?
En son kime içten gülümsediğimizi hatırlıyor mu dudaklarımız veya sevdiğimizi söylediğimizi?
Yağmur; kurutulmuş,soğurulmuş,soğutulmuş hislerimize ulaşabiliyor mu?
Dünyayla aramıza kurduğumuz duvarlarımızdan…
Bizi bir çarkın dişleri olmaya mahkum eden, her şeyden önde tuttuğumuz işlerimiz, para, mal, mülk minnettar mı şimdi bize?
Peki bıraktık bir kenara bu soruları da;
Şimdi dönüp soralım kendimize.
Kendimize olan borcumuzu ödeyebilecek miyiz?
Ayşegül IŞIK
