+Abi, farkettim de, burada herkese mektup falan filan gelirken sana hiç bişey gelmiyor. Hayrola yoksa başka bi durum mu var?
– Mektup.. Kardeşim, kalem her zaman ele geçmez ; geçtiğinde ya dökülür satır satır yahut kilitlenir kalır.. Zaten herşeyimiz tam mı ki, mektubumuz eksik kalmış?
+ Yani o manada değil be abi. Hani bi ailen.. Ailen falan yok mu be abi, annen baban kardeşlerin eş dost akraba, sevdiğin be abi yok mu bi yarenin.?
– Ahh be kardeşim, derindir bu sular girmeyelim ; şayet ben yüzme bilmem, boğulur giderim..
+ Abi! Allah aşkına, de hele anlat, anlatta bilelim be abim..
– Hay be kardeşim ya, hay be kardeşim ya…
Küçüktüm, hemde baya baya küçük.. Etrafımda akranlarım, hepsiyle aynı yaştayım. Saçlarım üç numara,uzamaz sakallarım ; aklım ermiyor bir türlü, ben hangi mahzende tutsağım.? Reşitliğimi alınca anladım, kolum kanadım kırılmış bir misal ıslah evine kapatılmışım..
Ben küçükken ölmüşler, gitmiş bedenleri ; tanımam etmem ama aklıma geldikçe duyduğum özlemden ağlarım..
Ne dağ gibi varoldu ardımda babam, ne de kanatlarıyla korudu beni anam ; dedim ya kardeşim, ben yokluğu dünyaya geldiğim ân tattım..
Hayat boyu örselendim hep, köşe bucak itilip kakıldım! İntikam almak için kalktığımda ayağa, yeni bir entrikaya takıldım.. Bir kez olsun düşmedim bir gönle lakin yandım bir yarenin aşkı ile.. Eksik kalmışım kendimden, yok yazıldım uyandığım her günden..
Artısı olmayan hayatımın, noksanlığıyla avundum hep ; gidenin bir kez bile geri dönmediğini görünce, karavanaya bir kurşun daha sıktım kendimden..
Aşk ile yaptım en büyük yanlışımı..
Ve insan, kardeşim .. İnsan yanlış seçim yaptığı zaman hemen farkına varamıyor bazen. Bu doğru diyorsun ama zaman geçince bir bakıyorsun, doğru diye peşinden koştuğunda yanılmışsın. Aşırı hızla giden hayallerini ; gerçeklere çarptırınca anlamışsın..
Öyle işte be kardeşim..
Daha ne denilir ki ; kendi eliyle açtığı her boşluğu, yine kendisiyle doldurmayı seven hayat için..
+ Eyvallah abi..
Furkan KOCABAŞ
