Bir ömrü heba edercesine bırakıyorum içimi.
Kendi çölümde, kızgın kumlarımda yalın ayak düşe kalka yürümek gibi bu yüreğim.
Bu yol nereye böyle.?
Düştüysem kalkarım.
Üstüm başım toz toprak,
Silkelenirim…
Varamayacağım yolu mevlam yön eder mi hiç.
Durmak olur mu öyle.
Şimdi söyle hayat.!
Kaç kum tanesi kadar ömrüm kaldı.?

Belki bir avuç.
Ya da bir nefes …

Elif KARACA