kalabalıklar içinde attığım o çığlıklar kulaklarımı tırmalıyordu. Kimse beni duymaz olmuştu.bak yine geçiyorlar yanımdan
kimse görmüyor, anlamıyor. bir sessizlik var derinlerde onu arıyordum. herkes gibi onu arıyordum. O huzura kavuşturacak
kişiyi belkide. Geçenlerde buldum sandım, hani olur ya içini kıpır kıpır yapan bir an ve sen de aldanırsın tam olarak öyle
bir şey oldu. velhasıl kalabalığın içinde beni kıpır kıpır yerimden oynatan o huzuru tanımıyordum bile o da herkes gibi
aktı gitti. oysa ki herkesten çok farklı gelmişti. Anlamaya başlıyordum, sorunu karşımızda ya da bizde aramanın pek de
doğru olmadığını. Belki de başka neslin çocukları olmalıydık… bu çağın, bu insanların bizi yormadığı bir yere aittik.
Ait olmadığımız bu zamana uymak için çırpınıp durmaktı bizi mutsuz eden şey. ya da bizi neyin mutlu ettiğini bilmemekti.
Kendini tanıyor, ne istediğini biliyor muydun? cevabın evet ise zaten bir yerden sonra adım adım yakalayacaksın mutluluğu.
o halde durmamalı.. o bir yerden derhal başlamalı, ayak uydurmalı bu çağa.
Beyza FIÇICI
