Zannettim ki aşk,
En güzel iştir bu dünyada,
Sabrettim ki
Aşkın sonu, mutluluk çiçekleri edasında olsun
Alnıma çarpan güneşin her ışığı oysa yârin bakışlarıdır
Gönlüme nakşedeceğim ise gözlerinin yıldız rengidir.
Omuzlarım üstünde yükselen kartal başım vardı
ki senin yanında güle tutulmuş bülbül oluverdi
Renkleri kendinde toplayıp gözlerinden saçardın
Yeşili yüzüme çalıp beni kendine aşık eden sendin
Ay fakirdi uzayın içinde hem de en rezil ışığıyla
Gecelerime hâkim olan sendin gözlerinin ışığıyla
Ben yolunu kaybetmiş bozkırların kurduyken
Yalnız gezer, yalnız yaşar, yalnız ölmek derdinde
Evcilleştirdin beni, tuzak ettiğin saçlarınla, aşkınla
Senden sonra biçare, hayatta çırak oldum sevdanla
…
Bu yazının telif hakkı şairin (Mehmet Özcan YASDIBAŞ) kendisine ve/veya temsilcilerine aittir. Yazıların izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur.
