Çare Mi ..?

Kör ışıklar altında ıhlamur ağacını severken
İki sokak öteye gitmekti mutluluk
Ne kadar büyüktü dünya
Korkardık geceye ermeyen gölgemizden
Öğütler büyüttü bizi
Mavi gecelerin bitmeyen hikâyeleri
İğde ağacının yemişe acımazsızlığı sevdirmişti hayatı
Bir de bakkal ekmeği kokan bulutların yarışı
Misket yuvarlardık sıkılınca göğe
Bir kayısı düşürmek kadar kolaydı dalından
Bulutların uçuşuna kapılmak
Ne kadar büyüktü dünya
Geç gelen her şey hüzündü
Saati anlamsız kılmaktı annem
Güvendi zehir yakan soba
Tavana yansıyan ateşin harı
Sımsıkı yarınlar kardeş payıydı sofrada
Tebessümdü karın doyuran
Herkes hakkından fazlaca razı
Ne kadar büyüktü dünya
Sığmayan yoktu geceye
Hüviyetsizdi güven
Şimdi bir güne sadece on memleket sığıyor
Bulutlar bile hayallerden küçük
Her yer bakkal ekmeği
Evet…
Anlayamıyorum demek zor geliyor küçülürken her şey…
Mutluluk boğulurken ıhlamur ağacını sevmek
Çare olur mu..?
İki sokak ötem kayıp…