Dört mevsim özlem kokan
Ürkek adımların cesaret sancağı
Sen memleket önlüğü
Üzerine yumulan anılara inat
Suretin ne kadar aynı
Endişen
Hüznün
Tebessümün
Hep bir
Ayna tarifsiz
Selamımız
Ayrılığımız
Gidenimiz ortak oysa
Ama
Ben yorgun
Ben harap
Ben çok eksik…
Boyumca duman tütmüyor artık
Üşüyorum
Hem de en bariz yerimden
Bir ateş eksik başucumda
Bir senden kokan
Taşına, toprağına ezgi veren Ayan’ı unutmadın değil mi ?
Dibinde eriyen kar değil mi onun yası ?
