Hayatımın ilk dokuz yılının geçtiği şehrin kucağındayım.
Pencerenin önünde bir iğde ağacı..
Adeta bir sokak parfümü.
Hafif bir esinti bastı parmaklarıyla,
O yumuşak kokusu yayıldı dört bir yana..
Bir zaman makinesi oldu o koku.
Oynadığım sokak oyunlarına götürdü beni.
Saklandığım kuytu köşeleri gördüm;
Saklananları küçük ellerimle sobelediğim direğe dokundum.
Ayaklarımın yere değmediği bir koltukta gördüm kendimi.
Karşımdaki ekranda bir çizgifilm.
Dünyadan bir haber dikmişim gözlerimi ekrana.
Değişik bir sohbet dönüyor büyükler arasında,
Anlamıyorum.
Anneme soruyorum “büyüyünce anlarsın” diyor.
Sonra ben büyümek istiyorum.
Annem bunu fırsata çevirerek zorla karnımı doyuruyor.
Her gün boyumu ölçüyor.
Ve yaşasın! Büyüyorum..
Görüntü kesiliyor birden,
Şimdiki zamana dönüyorum.
Evet, büyüdüğümü fark ediyorum.
Artık bir parçam olan hüzün sarmalıyor beni.
Olsun, diyorum kendi kendime.
Büyümeseydim onlarca yaralı şairi nasıl anlardım?
Yaşım henüz on yedi.
Bir sokak parfümü bana büyümenin fiziksel gelişim değil de,
Ruhsal bir olay olduğunu bir kez daha gösteriyor.
İçeride olan anneme ‘keşke anlamasaydım’ diye sesleniyorum.
Anlamıyor..
…
Bu şiirin telif hakkı yazarın (İlayda ARI) kendisine ve/veya temsilcilerine aittir. Yazıların izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur.
