Teninde her boğuluşum,
Bir gün batımından beklenilecek gibiydi..
Tüm hüzünleriyle birlikte..
Bir gün,
evet bir gün solacaktı rengi …
Beklenen şeylerin gerçekleşeceği an’ların
Kahır zamanlarını benliğe yad etmek zor oluyor..
Ne yazık ki her farkediş,
Gideceğin yerlerin adını hep tek’leştiyor..
Olağanlaşan her hayat,
Kokusunu unutan bir gül yaprağının yalnızlığı gibidir.. …
-Git’me! dedi kadın,
Gidersen,
sırf dönmenin hüznünü tatmak için
Ayaklarını kanatırcasına ıraklaşırsın,
‘Ben’ dediğin şeylerden..
Yıkılmanın adı,
çoğu zamanlar böyledir işte..
