Dokunamıyorum bu pürüzsüz düzene
Açıklanamaz bir uzanış sarmalıyor tüylerimi
Okşuyor hayat anne edasıyla. Günahlarım
Dökülüyor yapraklar yağarcasına sulara
Uzanıyorum gövdem değiyor rüzgâra
Yansıyan bakışlarıyla tenime dokunuyor soğuk
Alışıyorum,karışıyorum,eriyorum
Bitiyorum ve süzülen ruhumla sularda
Bir boşluk bırakıyorum hayattan
Alamadığım neşeyi tadıyorum bedenim
Buz gibi dökülüyor kırılıyorum
Gülümseyen bir ölüm bu benim ki
Azalıyorum hatıralarım arasından
Hafızalardan kayıyorum yaprakcasına
Uzuyorum bir gelecek zaman aralığında
Konu oluyorum ders kitaplarına
Yazılıyorum ,okunuyorum,karalanıyorum,ezberleniyorum
Yaşanamıyorum.
Silik ve buğulu cam kenarından
Sokuluyor heceler ilişiyor yalnızlara
Dayanamıyorum siliyorum sustuklarımı havadan
Oksijeni bol bir nefes daha kapıyorum
Karanlık bastırınca çıkarmış kokusu anıların
Yabancı bir hayal kokmaktan korkuyorum
Sığınıyorum bir bebeğin cennet kokan parmaklarına
Kokluyorum boynundan süzülen taze
Bir bahar olup içime akan güneşini
Sarınıp cekiyorum üzerime örtüsünü gecenin
Bir sonbahar başka türlü gelemezdi
Ne oluyorsa olsun üstü kapalı olsun hayatımızın.
…
Bu şiirin telif hakkı yazarın (Sefa Saraç) kendisine ve/veya temsilcilerine aittir. Yazıların izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur.
