Çocuk Değilim…

Belki bir gün ben de büyürüm demiştim.
Ben yani,çocukluğumda.
Yaşça çocukken…
Çocuklarla yaşıtken…
Ölü küçük bir beden gibi değil.
Denizler üşütür beni.
Annem kızar sonra.
Düşmek istemezdim kayıp şehir Atlantis’e.
Poseidonla tanışmak istemezdim çünkü.
Mızrağından korkardım.
Korkarken ben korkularımdan.
Düşlerim daha helyum dolu bir balonla yere çakılmaktan kurtulurken…
Çocukça düşünürken…
O zamanları düşünüyorum da,
Düşlerimden birinde yaşamak isterdim.
Bir gökdelende yaşamak…
Viskimi yudumlamak..
Marlo gibi tüttürmek sigaramı…
İsaac Newton gibi kafama düşecek bir elmamın olmasını…
Olmasını…
Ahmed arif gibi kaba,hoş bir diyarbekir ağzımın olmasını…
Daha 13-14 yaşlarımda…
Bunları düşünmek isterdim evet.
Ne eksik,ne fazla…
Çünkü şimdi büyürken insanları tanıyorum.
Gerçek yüzlerini…Ahh!
Anlatmasam olur mu bunu?
Cansız bedeni kıyıya vuran küçük çocuk gibi kapatılıyor davam.
Denizler üşütmüyor beni,denizlerle yanıyor ateşim.
Bana kızacak bir annem bile yok çünkü şimdi.
Poseidonla tanışsaydım belki anlatırdı bana denizlerin neden mavi olduğunu.
Neden artık Ankara’da bulunmadığını…
Sayın Poseidon’un mızrağını unutmadım elbette.
Bir aktör gibi yalanlar içinde yaşayan diktatörü asmıyorsa,
O pis ciğerini sökmüyorsa ne edeyim ben o mızrağı?
Düşünüyor olabilirim canice fikirleri.
Çünkü şimdi
Şimdi çocuk değilim.
Korkularımdan korkardım çocukken,
Korktuklarımdan daha korkunç olduğumu bilseydim keşke.
Düşlerimden birinde olmak isterdim ya,
Şimdi düşlerimin yine bende olmasını istiyorum.
İnsanların yapay gökdelenlerini istemem ben!
Kendi şiirlerimle gökleri yeri gelir deler,yeri gelir inletirim!
Marlo’ya benzemeye çalışırken gözlerimden oldum.
Duman gözlerimi,duman yüzünden kaybettim.
Bir elma değildi belki kafama düşen,
Ama o kadar dert vardı ki üstümde,kafama düşen güvercin pisliğinin bile canımı acıttığı kesindi.
Ahmed Arif’in ağzının bantlandığını sanmam,çocukluğu çalınırken.
Şimdi…
Büyüdüm,büyümez olaydım.
İnsan oldum,küçülmez olaydım.
Sensiz oldum,ölmez olaydım!

Emin Yurtgül