Söğüt dallarının birbirinden bağımsız sallanışı gibi insanlar.Hepsinin hayatı ayrı, hepsi farklı yöne savruluyor ancak onları tutan bir kök var.Kimisi kopup düştü. Kökünden ayrıldı ve sonra benliğini yitirdi.Sahip olduğu herşeyi kaybetti.
İlk başta bu özgürlük çok cazip geldi, bir heyecanla kapıldı rüzgarın büyüsüne,onun için en mükemmel histi hatta.
Kuruduğunda anladı yenildiğini, amansızca,amaçsızca ordan oraya savrulduğunda anladı kökün kıymetini,aradı benliğini,su istedi yeniden yeşermek için gitti bir gölün kenarına ancak ne fayda kök olmadan su onu çürütecek bir cellattı oysa…
İnsanda ait olduğu değerleri terk ederek özgürlük ve huzura kavuşacağını,mutluluk kazanacağını düşünür.Belki kazanır fakat sonsuz bir mutluluk değil.
Elinde testiyle bekleyen,insanı değiştirmek,değerleri,karakteri, sevgiyi, alçakgönüllüğü,vicdanı yok etmek isteyen oldukça davetkar ve hoş görünen bir yüze yönelir böylece kökünden ayrılır ve o testinin içindeki su insanın,insanlığın sonudur…
Ayşegül IŞIK
